Wisła zaistniała

Ostatni raz w lidze Wisła przegrała na swoim stadionie mecz we wrześniu 2001 r. Krakowian pokonało KSZO, które teraz obija się po II lidze. W niedzielę wszystko wskazywało, że ta dobra passa ,Białej Gwiazdy" zostanie przerwana przez Dyskobolię Grodzisk. 6 minut, które wstrząsnęło stadionem przy ul. Reymonta, to był nad wyraz przykry czas dla podopiecznych Henryka Kasperczaka. Dwie stracone bramki, za chwilę zmarnowana przez gości kolejna ,setka", Wisła na boisku nie istniała. Kto wówczas wierzył, że w tym akurat meczu jeszcze zaistnieje?

Po fakcie twierdząco na to pytanie odpowiedzieć może wielu, ale kto się uważnie przysłuchiwał komentarzom na loży VIP po bramce Sobolewskiego, w takie zapewnienia nie uwierzy. Nie brakowało bowiem nie tylko wątpiących, ale i tych kpiących, którzy z zespołem utożsamiają się na czas sukcesów bądź interesów jakie można przy Wiśle zrobić. Nie na dłużej. Jeżeli po 90 minutach meczu wielu z nich wrócił radosny uśmiech na twarze, to i tak wierzyć w ich przywiązanie do Wisły nie ma powodu. Dla nich stwierdzenie ,Wisła, to my" jest tylko szpanerską odzywką.

Dobrze, że czymś więcej jest dla piłkarzy. Bez względu na to skąd się wywodzących, ale grających dla tej Wisły. To czego dokonali Piekutowski, Żurawski i ich koledzy, to rzadko spotykany przykład tego jak wiele w trudnych sytuacjach świadczy siła woli, ambicja, chęć uniknięcia kompromitacji. Piłkarze Wisły wielką przegraną zamienili na jedno z dramatyczniejszych zwycięstw. Ale przez to zwycięstw pięknych, niezapomnianych. Okazanym charakterem zyskali u kibiców nie mniejsze uznanie niż wówczas, gdy wygrywali z Parmą, Schalke, toczyli wielki bój z Lazio. Drużyna, która nie zgubiła tego charakteru pokona wszelkie przeciwności losu. Będzie wygrywać dla siebie, dla prawdziwych kibiców, zostawiając dedykację z podtekstem tym, których cieszy(ło) przekonanie: to już po Wiśle.