Dorośli chłopcy i dziewczynki

Z Andrzejem Celińskim, reżyserem sztuki "Opowieść o zwyczajnym szaleństwie", której premiera odbędzie się w piątek w nowohuckim Teatrze Ludowym, rozmawia Magda Huzarska-Szumiec

Czy to, że jesteś reżyserem teatralnym, ale i filmowym sprawiło, że postanowiłeś sięgnąć po tekst filmowca Petra Zelenki?
Na pewno tak. Technika montażu dramaturgicznego, którą stosuje Zelenka, jest mi szczególnie bliska, może wnieść coś nowego do teatru.

Najpierw był głośny film Zelenki, teraz Ty prezentujesz jego wersję sceniczną.
Uważam, że sztuka jest dużo lepsza od scenariusza. On został sprowadzony do jednego love story, sztuka zawiera wiele wątków. Dzięki nim w teatrze "Opowieści o zwyczajnym szaleństwie" nabierają głębszego sensu.

Kim są bohaterowie Twojego spektaklu?
To 30- i 40-letni, dorośli chłopcy i dorosłe dziewczynki, którzy nie potrafią dojrzeć. Wszyscy są bezradni, nie potrafią się odnaleźć, mylą świat wirtualny z rzeczywistym. Przedstawienie opowiada o ludziach emocjonalnie niedojrzałych, w gombrowiczowskim rozumieniu tego słowa. Równocześnie spektakl jest moralitetem o everymanie, który spotyka różnych ludzi, patrzy na świat szeroko otwartymi oczami i nic z niego nie rozumie.

Filmowa historia kończy się smutno. Bohater pakuje się do skrzyni, która zostaje wysłana do Czeczenii.
Chciałem, żeby ta podróż była oderwaniem się od rzeczywistości, próbą przeżycia w Czeczenii przygody. Jednak po przemyśleniu i przedyskutowaniu tego z autorem, doszedłem do wniosku, że koniec powinien być jednak czymś w rodzaju wyrafinowanego samobójstwa.