Gazu nie przymknęli

O drodze po złoty medal DPŚ na żużlu, rozmawiamy z trenerem Markiem Cieślakiem

GK. Podobno jest Pan dzieckiem szczęścia?
- Przed finałem Drużynowego Pucharu Świata, kiedy byłem w Lesznie z drużyną, kilometr od mojego domu rodzinnego, pod Częstochową, szalała trąba powietrzna - mówi Marek Cieślak. - Kataklizm nie tylko połamał drzewa jak zapałki, wyrywał dachy domów, ale zburzył nawet mury. Mój dom szczęśliwie ocalał. Opatrzność czuwała nade mną i moją rodziną. Powiedziałem sobie w duchu, że to dobry znak przed batalią o medale. Szczęściu w życiu trzeba pomóc. Jestem facetem spokojnym, cierpliwym, ale konsekwentnym w pracy zawodowej. Poprzeczkę zawsze zawieszam sobie wysoko i tego oczekuje od moich podopiecznych. Przecież filozofią sportu jest zwycięstwo. Nie cierpię wielkomiejskiego zgiełku, medialnej wrzawy, akademii i pieśni na cześć... Kocham przyrodę, las, ciszę. Obcuję z moimi ukochanymi zwierzętami. Hoduję świnki morskie. GK. W Vojens przegraliśmy z Duńczykami wyraźnie, a w barażu o jeden punkt skuteczniejsi byli Australijczycy. Nie było przesłanek do wielkiego optymizmu, a Pan przed finałem przyrzekał przyjaciołom, że narodowy hymn zaśpiewamy na stadionie imienia Alfreda Smoczyka dwukrotnie - na otwarcie finału i po jego zakończeniu. Tomek Gollob, na konferencji prasowej podkreślał Pana zasługi w zdobyciu upragnionego złotego medalu. Jak Pan zmobilizował szóstkę wybrańców?
- Mam w domu wspaniałe, czarne rosyjskie teriery. Pokazałem chłopakom zdjęcie jednego z nich, wielokrotnego championa, z kolekcją medali międzynarodowych wystaw i powiedziałem, by go... naśladowali. Mówiąc już zupełnie serio, to wybrałem zawodników jeżdżących ofensywnie, którzy w najtrudniejszych sytuacjach, na leszczyńskim "lotnisku", gazu nie przymkną. Zaufałem im bezgranicznie, a oni mnie. Bez wiary we własne umiejętności i niezłomnego ducha, nie ma mowy o sukcesie w tak trudnej profesji jaką jest speedway. Wiedziałem bowiem doskonale, że w Lesznie nie będzie lekko, łatwo i przyjemnie jak dwa lata temu we Wrocławiu, gdzie już po czterech seriach wyścigów mogliśmy świętować zdobycie trofeum imienia legendarnego Ove Fundina. Powiem tylko tyle, że tegoroczne zwycięstwo smakuje bardziej. Dlaczego? Pokonaliśmy wielkiego rywala. Broniący w Lesznie mistrzowskiej korony Duńczycy, w pięćdziesięciu wyścigach dwóch turniejów w Vojens oraz w Lesznie, nie zanotowali ani jednego zera! Leszczyński finał przejdzie do historii jako jeden z najlepszych w rywalizacji o koronę drużynowego mistrza świata. GK. Korekta w składzie naszej reprezentacji przed wielkim finałem entuzjazmu wśród kibiców Unii Leszno nie wywołała?
- Damian Baliński rzeczywiście w barażu jeździł dobrze i solidnie, ale Rune Holta podczas testów przed wielkim finałem był szybki jak błyskawica. Dlatego dokonałem taktycznej roszady. Przed ogłoszeniem składu kierowałem się tylko jednym kryterium: formą zawodników i ich psychiką. O nominacji trzech leszczyńskich Byków nie decydował tylko fakt, że każdą ścieżkę toru znają na pamięć i nie lękają się wielkich prędkości jakie można rozwijać na leszczyńskim torze.