Płyta warszawsko-krakowska

Z Ewą Bem o płycie "Kakadu" rozmawia Włodzimierz Jurasz

Pani nowy album jest debiutem początkującej tekściarki, czyli Ewy Bem. Czy to faktycznie pierwsze Pani teksty?
Zdarzało mi się już pisać, ale bardzo rzadko. Teraz zainspirowało mnie spotkanie z krakowskim jazzmanem Joachimem Menclem, autorem wszystkich kompozycji na tej płycie. Jego melodie pobudziły moją wyobraźnię, postanowiłam więc się z nimi zmierzyć.

Śpiewa Pani przede wszystkim o dojrzałej miłości. Czy to świadczy o rezygnacji z młodego odbiorcy?
Jestem daleka od tego rodzaju kalkulacji. Większość emocji między dwojgiem ludzi przeżywa się podobnie, niezależnie od wieku. Nie zamierzam rezygnować z żadnego słuchacza. Chcę docierać do wszystkich dzięki muzyce.

Dwie ostatnie Pani płyty były utrzymane w stylu pop. "Kakadu" to powrót do jazzu.
To także nie jest efekt żadnej wyrafinowanej kalkulacji. Po prostu, obudził się we mnie apetyt na tego rodzaju brzmienia.

Przy okazji "Kakadu" przywołuje się zespoły, w których ongiś Pani debiutowała, czyli Bemibek i Bemibem - jak się okazuje, wcale nie zapomniane.
Oczywiście pod moimi oknami nie stają tłumy skandujące "Bemibek", ale nie tylko ja wspominam te zespoły z sentymentem. Także moje córki bardzo lubią moje dawne piosenki. A Polskie Nagrania planują nawet wznowienie płyty "Bemowe frazy" w wersji CD oraz analogowej.To sygnał, że warto powracać i nawiązywać do tamtej stylistyki.

Przy okazji pracy nad "Kakadu" pojawił się w Polsce Pani brat, Aleksander, ongiś filar wspomnianych zespołów.
Alek mieszka w Niemczech, wciąż gra i komponuje, choć nie praktykuje tak często jak dawniej. Co jakiś czas pisze dla mnie piosenki, na tej płycie zaśpiewał w chórkach.

Czy planuje Pani trasę promującą płytę?
Tak, choć nie znam jeszcze daty. Na pewno na trasie nie zabraknie Krakowa. W końcu to płyta warszawsko-krakowska.