Oświęcim. Pogrzeb Wandy Sarny, która w czasie wojny była łączniczką Armii Krajowej i pomagała więźniom obozu Auschwitz-Birkenau [ZDJĘCIA]

Podczas uroczystości pogrzebowej często padało słowo bohaterka, chociaż jak mówią jej przyjaciele ze Stowarzyszenia Auschwitz Memento, ona sama zapewne by tak siebie nigdy nie nazwała

- Uważała bowiem, że pomoc drugiemu człowiekowi to coś całkowicie naturalnego, jak jedzenie czy oddychanie

- podkreślają w Stowarzyszeniu.

Wanda Sarna z domu Kondal urodziła się 5 sierpnia 1927 roku w Krakowie jako córka Jana i Heleny. Ojciec był maszynistą kolejowym, początkowo pracował w Ostrawie, ale kiedy w plebiscycie opowiedział się za Polską, musiał przenieść się do Oświęcimia. Matka zajmowała się domem i opieką nad pięciorgiem dzieci. Wanda przed wojną uczyła się w szkole powszechnej w Brzezince, angażowała się również w działalność harcerską. Należała do chóru, grała na skrzypcach.

Jesienią 1940 r. rodzina Kondalów została wysiedlona z własnego, nowego domu do bloków kolejowych nieopodal dworca.

W 1942 roku Wanda wstąpiła do oddziału Armii Krajowej „Sosieńki”. Była łączniczką, organizowania też pomocy dla więźniów obozu: załatwiała lekarstwa, żywność, przenosiła grypsy. Prowadziła także nasłuch radiowy. W styczniu 1945 r. udzieliła schronienia wielu więźniom, którzy zbiegli z „marszu śmierci”.

- W kaplicy cmentarnej wśród kwiatów rodzina ustawiła fotografię, z której spoglądała śliczna, uśmiechnięta Wandzia w naszyjniku z pereł. Wyglądała jak anioł. Takim też aniołem musiała być dla wynędzniałych, bitych, głodzonych, odartych z godności więźniów KL Auschwitz, kiedy zanosiła im w tajemnicy, z narażeniem życia, ciepłą zupę - dodają przedstawiciele Stowarzyszenia Auschwitz Memento.

Wanda Sarna za swoją działalność w 2007 roku została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Gdy trumna spoczęła w grobie, a ostatnie dźwięki trąbki ucichły, wnuk zmarłej odczytał nad jej grobem bardzo wzruszający list. Pisał o wielkim szczęściu, że dane mu było wychowywać się u boku tak wyjątkowej osoby, że dla niej szklanka była zawsze do połowy pełna i nawet w najczarniejszym mroku potrafiła znaleźć tlące się światełko nadziei. Zawsze serdeczna, dobra i uśmiechnięta, pomimo całego zła, które spotkała w swoim życiu. Listu nie zakończył słowami „żegnaj”, a „do zobaczenia”.

- Taka także pozostanie w naszych sercach

- dodają w Stowarzyszeniu.

FLESZ - Koronawirus. Jak się przed nim uchronić